Close

Publikacje

Kancelaria PRO REO swą nazwę zaczerpnęła z łacińskiej paremii prawniczej In dubio pro reo – w razie wątpliwości [należy rozstrzygać] na korzyść pozwanego/oskarżonego.
Na gruncie polskiego prawa karnego, zasada ta znajduje odzwierciedlenie w art. 5 kodeksu postępowania karnego, który stanowi, że niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Zasada in dubio pro reo jest nierozerwalnie związana z zasadą domniemania niewinności, również zawartą w art. 5 kodeksu postępowania karnego, która głosi, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu.

Z uwagi na te zasady, w procesie karnym wyrok uniewinniający zapada nie tylko wówczas, gdy udowodniono, że oskarżony jest niewinny, ale przede wszystkim wtedy, gdy nie udowodniono, że jest on winny. Z punktu widzenia prawa karnego, nie ma różnicy pomiędzy oskarżonym, który jest niewinny, a oskarżonym, któremu winy nie udowodniono. Gdy postępowanie sądowe nie dostarcza podstaw do jednoznacznego ustalenia przebiegu konkretnego zdarzenia, wówczas na sądzie spoczywa obowiązek wyboru wersji, która jest najkorzystniejsza dla oskarżonego.
W procesie karnym, obowiązek wykazania winy spoczywa na oskarżycielu. Na obrońcy natomiast spoczywa obowiązek wykazania, że działania oskarżyciela, prokuratora, nie doprowadziły do obalenia zasady domniemania niewinności. W sytuacji gdy oskarżyciel w procesie przed sądem nie udowodnił winy oskarżonego, musi zapaść wyrok uniewinniający.

Obrońcom nie zawsze udaje się wykazać, że oskarżony jest niewinny, ale zawsze powinni dążyć do tego, by wykazać, że oskarżonemu nie udowodniono winy, co prowadzić musi do jego uniewinnienia. To właśnie zadanie spoczywa na nas jako obrońcach i tym się na co dzień zajmujemy.